VAN SCHAPEN EN WOLVEN
Kaalgeschoren schapen klagen aan het hek
de kilte, in hun afgedwongen naaktheid, aan.
Verstoken van hun dikke vacht en een dik laag spek
die het varken van de koude redt, staan
schriele dieren bibberend uit hun nek
te blaten, als wolven huilen naar de maan.
Geschrokken reizigers kijken bang het duister in,
ongrijpbaar als het licht in donker is vergaan
verroert de mens geen spreekwoordelijke vin,
kan je door z'n angst geen woord verstaan
als lippen trillen, plots, midden in een zin
en wolven huilen naar de maan.
Wolven in hun schapenvacht gehuld vluchten
weg van huis verloochend door de derde haan
schrikken zij van onherkenbare geruchten,
blijven ze als zoutpilaren staan
en aangeraakt door spijt en wroeging zuchten
ze gedwee, als échte wolven huilen naar de maan.
16/01/02