SLAPELOOSHEID
De wekker brandt rood en digitaal
zijn cijfers in mijn linkeroog,
mijn rechter obstinaat gesloten, haal
ik uit het diep een zucht omhoog.
Ik mis de trein van 'hoog tijd slapen':
zo wat tussen geeuwen en gewoel,
kan ik mij nog net en mateloos vergapen
aan Morpheus' vlucht langs het venster bij de stoel!
In eik tel ik de knoop en voeg van het plafond
terwijl in schemer op het bloemetjesbehang
eigenaardige figuren reiken naar de grond
en schrijven: de nacht duurt nog oneindig lang!
nov '01